الهی! عرفه‏ام، با حسین(ع) از عرفات کوچ کرد و رحل اقامت در کربلا گزید؛ پس تو را می‌خوانم به زبانی که امامم حسین(ع) در روز عرفه و در وداعش با سرزمین عرفات خواند.

الهی تو را می‏خوانم، با اشک‏هایی که به ترنم آخرین نوای آسمانی مولایم حسین(ع) در روز عرفه، بر صورت شرمسارم روان شده است.

الهی! تو را می‏خوانم به پاکی و خلوص بندگی در صحرای عرفات، به تکاپوی حاجیان؛ آن‏گاه که جان مشتاق را برای لقای تو روانه آسمان زلال عرفه می‏کنند.

خدای من! دلم برای آشنایی و آشتی با تو، بی‏تاب‏تر از همیشه است و تنها دارایی‏ام در پیشگاه تو، دعایی است که به آن وعده اجابت داده‏ای. چگونه تو را دریابم و کدام باد موافق، این خس دورافتاده از آستانت را به کوی شناخت و دلدادگی به تو رهنمون می‏سازد؟ الهی! تو نوری؛ آشکارتر از آنی که به مدد آثار خلقتت، شناخته شوی. تو نوری و روشن‏تر از آنی که در پناه سایه درآیی.

خدای من! چه وقت از دیده‏ام نهان شدی تا برای اثبات بودن تو، دست به دامن برهان و استدلال ببرم؟ تو آنقدر ظاهری که رسیدن به تو از راه مشاهده آثارت، راه دراز پیمودن و به بیراهه رفتن است. پس خدای من! چنان به عشق خود مرا بنواز و یاری‏ام کن تا دیده‏ام؛ به فراتر از نشانه‏هایت دل مشغول دارد و از درک نور تو که آفاق را روشن کرده، بازنماند.

بارالها! چنان خود را به من بنما که بی‏واسطه و با شهود قلب، شیفته جمال نورانی تو شوم. خوشا بحال كسی كه پس از غروب عرفه كه از گناهان پاك شود، بار دیگر گناه نكند.

امام صادق‏(ع) فرمود: “هنگامی كه روز عرفه به پایان انجامید و شب فرا رسید، فرشتگان به دوش انسان زده و می‏گویند “ای زائر خانه خدا گذشته‏های تو بخشیده شد، مواظب باش كه در آینده، چگونه‏ای؟ سلام بر كسانی كه غروب عرفه را در عرفات درك كرده، و به جایی رسیده‏اند كه بفرموده رسول خدا خداوند فرشتگان را برای بخشش خود گواه گرفته و می‏فرماید: “اشهدكم انی قد غفرت لهم.”